Давай з табою вып’ем,коце.
Мне чаю, малака — табе.
Бо душу штось туга маркоціць,
Дождж за акном ад рання лье.
Клубком згарніся на каленях,
Сасні гарэзлівых мышэй.
Сцвярджэнне, што каханне грэе,
Звісае ролтанам з вушэй.
Прамуркай невыразна ў вусы
Скрозь сон… Пакой, фатэля, змрок…
Мне не ўстрымацца ад спакусы
Зрабіць да разумення крок.
Ці не?!
Халодна…
Заўтра, мабыць,
Завітвай, коце, ў мой пакой.
Мы кожны вечар будзем марыць
І малако хлябтаць з табой.
|
|
